Insulinooporność nie jest chorobą, ale stanem metabolicznym, który na dłuższą metę ma bardzo ciężkie konsekwencje dla organizmu. Może przede wszystkim prowadzić do cukrzycy oraz chorób sercowo-naczyniowych.
Insulinooporność to stan metaboliczny, a nie choroba w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Jest to sytuacja, w której zmniejsza się wrażliwość komórek organizmu na działanie insuliny, hormonu produkowanego przez trzustkę, który reguluje poziom cukru we krwi. W rezultacie, trzustka produkuje coraz więcej insuliny, aby utrzymać prawidłowy poziom glukozy we krwi. A to może prowadzić do wielu problemów zdrowotnych.
Przyczyny rozwoju insulinooporności
Do przyczyn insulinooporności zalicza się przede wszystkim otyłość, brak aktywności fizycznej i niezdrową dietę. Czynnikiem ryzyka mogą być też niektóre schorzenia, takie jak zespół policystycznych jajników czy choroby wątroby. Nie bez znaczenia są także genetyczne predyspozycje. Czynniki te mogą działać samodzielnie lub synergistycznie, zwiększając ryzyko rozwoju insulinooporności.
Mechanizm powstawania insulinooporności
Mechanizm powstawania insulinooporności jest złożony i obejmuje kilka procesów. W dużym uproszczeniu można wskazać, że na początku, komórki mięśniowe i tłuszczowe stają się coraz mniej wrażliwe na insulinę, co zmusza trzustkę do produkcji większej ilości tego hormonu. Z czasem, nadmierna produkcja insuliny może prowadzić do wyczerpania komórek beta w trzustce, co z kolei może prowadzić m.in. do rozwoju cukrzycy typu 2.
Efekty insulinooporności dla organizmu
Insulinooporność może prowadzić m.in. do zwiększonego ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2, chorób sercowo-naczyniowych, zespołu metabolicznego oraz innych poważnych problemów zdrowotnych. Zwiększa się także ryzyko wystąpienia niektórych typów nowotworów. Dlatego ważne jest, aby podjąć odpowiednie kroki w celu zapobiegania rozwojowi insulinooporności i ograniczenia jej negatywnego wpływu na stan organizmu.
Metody leczenia insulinooporności
Postępowanie medyczne w przypadku insulinooporności może obejmować zarówno metody leczenia przyczynowego, jak i objawowego. Ważnym elementem leczenia przyczynowego jest zmiana stylu życia – przede wszystkim wdrożenie zdrowej diety i regularnej aktywności fizycznej. Leczenie może obejmować stosowanie leków, które pomagają w kontrolowaniu poziomu cukru we krwi. Są to w wielu przpadkach leki, które wykorzystuje się w leczeniu cukrzycy typu 2. Stosowane w stanie określanym jako przedcukrzycowy mogą być stosowane czasowo, aby nie dopuścić do rozwoju cukrzycy. Najczęściej stosowane są:
- Metformina: używana w leczeniu insulinooporności oraz cukrzycy typu 2. Zwiększa wrażliwość komórek na insulinę i wpływa na zmniejszenie produkcji glukozy przez wątrobę.
- Tiazolidynediony: leki z tej grupy zwiększają wrażliwość komórek tkanki tłuszczowej, mięśni i wątroby na insulinę. Efektem jest zwiększenie wykorzystania glukozy przez tkanki oraz zmniejszenie jej produkcji w organizmie.
- Inkretyny: to hormony, które wspierają regulację poziomu cukru we krwi, poprzez zwiększenie wydzielania insuliny i zmniejszenie wydzielania glukagonu (hormonu zwiększającego poziom cukru we krwi).
- SGLT2 Inhibitory: leki tego typu blokują reabsorpcję glukozy w nerkach. Prowadzi to do zwiększonego wydalania glukozy z moczem, a tym samym obniżenia poziomu cukru we krwi.
Jednym z najlepszych sposobów walki z insulinoopornością jest zmiana stylu życia – zwiększenie aktywności fizycznej i ograniczenie produktów o wysokim indeksie glikemicznym. Daje to korzyści niezależnie od stopnia zaawansowania problemu. Polecamy kontakt z dietetykiem w Medicers, który pomoże Państwu skomponować odpowiedni jadłospis, dobrany do Państwa stanu zdrowia.
Foto tytułowe: Freepik.com